Płytki kamienne są dużo droższe od płytek ceramicznych, ale ze względu na walory estetyczne i dużą wytrzymałość cieszą się dużym zainteresowaniem. Produkuje się je zwykle ze zbitego wapienia (potocznie zwanego marmurem), marmuru, granitu, sjenitu, bazaltu i twardego piaskowca. Kolor i wzór posadzki zależą od rodzaju kamienia i wymiarów płytek. Nie bez znaczenia jest również sposób obróbki kamienia, np. polerowanie lub piaskowanie.
Posadzkę można wykonać z odłamków kamiennych (poszczególne elementy mają nieregularne kształty) lub z płytek formatowanych (mogą mieć różne wymiary, np. 10 x 10 cm i grubość 5 mm).
Starty kamień można wielokrotnie odnawiać i dalej użytkować, dlatego też trzeba wybierać elementy kamienne dużej grubości. Lepiej unikać miękkiego piaskowca - jest porowaty i łatwo się plami, natomiast lekkie wapienie są miękkie, porowate i mało odporne na warunki atmosferyczne. Trzeba również uważać w przypadku posadzki wykonywanej z dużych płyt z łupku - są kruche, mogą pękać i odpryskiwać. |
Najtrwalsze materiały na posadzkę kamienną:
• granit - jest niepalny, odporny na zmiany temperatury, wilgoć i pękanie. Dzięki dużej twardości i małej sprężystości trudno go zarysować, nie plami się. Wymaga najmniej zabiegów - nie trzeba go impregnować, jest odporny nawet na działanie agresywnych środków czyszczących;
• marmur - jest trwały, ale lepiej go nie stosować na zewnątrz i w miejscach, w których byłby narażony na wilgoć. Wypolerowana powierzchnia marmurowa może po pewnym czasie zmatowieć i pokryć się siatką rys. Jeżeli zależy nam na tym, aby był lśniący i nie starzał się, powinien być zaimpregnowany. Zabieg trzeba co jakiś czas powtarzać;
• wapienie zbite - na zewnątrz ich powierzchnia matowieje i blaknie;
• trawertyn - jest trwały. Z czasem jego pory i wyżłobienia mogą się pogłębiać. Wymaga zaszpachlowania otworów, polerowania, impregnowania. Zabiegi trzeba powtarzać.